Mantrailen

Al een aantal jaren ga ik geregeld samen met Chica mantrailen bij Hondenschool de Vagebond. In den beginne was het nog ‘fun-trailen’. Met een groepje van een hond of 4 en de speur-docent gingen we dan op pad en werden er een voor een voor elke hond vrij korte spoortjes gelegd. Na een tijdje gingen we wat serieuzer aan de slag. Niet dat de fun ervan af ging, alhoewel de naam wel veranderde van funtrailen naar mantrailen. De sporen werden langer, ouder en moeilijker en meer aangepast aan de speurvaardigheden van de hond en handler. Ook is het meer gericht op de ontwikkeling van elk individueel team en zijn er examens met levels te behalen.

Mantrailen is iets dat elke hond kan, want elke hond heeft een superneus. Natuurlijk is de ene hond beter dan de andere in speurwerk. Sommigen honden zijn speciaal gefokt om te speuren. Denk bijvoorbeeld aan de bloedhond, die wel 230 tot 300 miljoen geurreceptoren in zijn neus heeft. Mijn eigen Chica heeft door haar korte neus flink wat minder van die geurreceptoren, maar toch genoeg om mee te speuren. Het maakt ook niet uit of je een oudere of jonge hond hebt, klein of groot, actief of gezapig. Als de hond graag snuffelt, dan zul je hem met speuren zielsgelukkig maken.

Deze zondagochtend is het weer zover, we mogen weer. Benieuwd wat Jo, onze speurdocent en eigenaar van Hondenschool de Vagebond, vandaag voor ons in petto heeft. Het is een warme dag, dus we beginnen een uurtje eerder en vanwege de warmte blijven we in het bos en bij het water. Dat betekent extra uitdaging. Omdat water vanalles met de geur doet en er in het bos veel temperatuurverschillen zijn, wat ook weer zijn invloed heeft op de geur.

We lopen allemaal afwisselend een spoor voor elkaars honden. Iedereen heeft een stukje stof waar zijn/haar geur aan zit, het zogenaamde geurvoorwerp. Jo kent elk team en legt aangepast aan het niveau van elk team een spoor uit. Hij geeft de spoorlopers aanwijzingen en weg zijn ze, op weg naar hun verstopplek. Als ze hun plek bereikt hebben, sturen ze de trail via hun mobieltje naar Jo en dan, na nog even wachten, mag de eerste hond aan het werk.

Koda van Henny bijt de spits af. Henny laat Koda het geurvoorwerp ruiken en daar gaan ze dan. Bij mantrailen loopt de hond voorop aan de lange lijn, zodat hij ongehinderd aan het werk kan. Bij de eerste kruising ligt al meteen de eerste uitdaging. Linksaf? Rechtsaf? De beek oversteken? Zoals gezegd doet het stromende water vanalles met de geur waar je als handler op bedacht moet zijn. Mantrailen is niet zomaar lukraak je hond volgen. Het is het lezen van je hond, kijken naar de omgeving, weten wat dit met de geur doet en dan samen met je hond, als een team, de puzzel oplossen. Nou, dat doen Koda en Henny super. En daarmee hebben ze vandaag Level I Rural verdiend. Klasse!

Terug naar de verzamelplek. Flame en Ron zijn nu aan de beurt. Zij trailen al wat langer en dus is het spoor ook wat ouder, moeilijker en een stuk langer. Ook hier speelt het water weer een belangrijke rol. De geur gaat met de stroom mee en bij het bruggetje is er geen enkele twijfel, daar moeten we overheen. Het bos in en plots wijkt Flame van het pad af, want daar achter de boom, daar zit de spoorloper verstopt. Gevonden! Dat verdiend uiteraard een grote beloning. Zoals na elk spoor evalueert Jo met ons allemaal hoe het trailen verliep. Wat hebben we gezien? Hoe verklaren we de genomen beslissingen? Wat ging goed en wat had anders gekund? Op deze manier leren we allemaal van elkaar.

Inmiddels is de spoorloper voor Tobi en Lisette al lang en breed vertrokken en verstopt. Een uitdagend spoor met een tikkeltje survivallen. Wederom langs het water, waar Tobi meteen weet welke kant hij op moet. Vlak voor de tunnel schiet de neus omhoog. Het is duidelijk te zien, hier zit wat. Aan de andere kant van de beek. Maar zo makkelijk kom je daar niet zo 1-2-3. Tobi zoekt duidelijk naar een manier om dichter bij de bron van de geur te komen. Hij vindt het wel wat eng om over de boomstammen de beek over te steken en dus ondersteunt Lisette hem door samen de kant van de neus op te gaan. Ook dit is een fraai staaltje samenwerken. Niet alleen moeten ze de beek over zien te steken, daarna moeten ze ook nog een steile berg op. Want daarboven, ergens verscholen achter een boom, daar zit de spoorloper. Met de ondersteuning van Lisette overwint Tobi zijn angst en klautert over de boomstammen heen naar boven, naar de spoorloper. Ik zeg, biefstuk verdiend! Zowel Tobi als Lisette.

Last but not least is Chica aan de beurt. Ze krijgt aardig wat uitdagingen voor haar kiezen, of moet ik zeggen ‘neus’. Uiteraard is er het stromende water en dan komen we ook nog een handjevol wandelaars met honden tegen. Bovendien zit de spoorloper ook nog eens boven op een steile berg in de struiken. Nee er is geen ontkomen aan, we moeten de steile berg op. Met zijn allen klauteren we achter Chica aan, waar ze eenmaal boven weer een beslissing moet maken, links of rechts af? Het is pittig voor mijn meisje maar uiteindelijk weet ook zij de sporenloper te vinden en heeft ze een lekkere portie kaas verdiend.

Terug bij de verzamelplaats kletsen we nog even na en dan is ook deze survival mantrailles weer ten einde. We hebben zoals altijd weer veel gelachen en genoten maar ook geleerd. Honden en baasjes gaan voldaan naar huis, een hele zondagmiddag bijkomen van een intensieve ochtend.