Sporten met Vaös

Ik leerde Vaös en Anke kennen tijdens een fotografie workshop in 2018. Vaös was daar model. Een prachtige hond en een voorbeeldig model. Eerlijk is eerlijk, ik heb altijd een zwak gehad voor staffies (oftewel Staffordshire bullterriërs). Een staffie is niet het meest makkelijke hondenras waar je voor kunt kiezen. Het zijn stevige werkhondjes die een passend baasje vragen. Elke keer als ik zo’n mooie combinatie zie van mens en hond, dan ben ik altijd erg onder de indruk. Zo ook bij Anke en Vaös. Je ziet meteen de chemie tussen die twee. Anke besteedt enorm veel tijd, liefde en aandacht aan haar honden en geeft ze dat wat ze nodig hebben. Voor Vaös is dat sporten. Ik dacht, laat ik Anke eens uitnodigen om wat te vertellen over de specifieke sport die ze met Vaös beoefent, omdat dit best een bijzondere sport is, waar helaas ook heel wat vooroordelen over bestaan. Anke wilde graag uitleg geven en uiteraard ben ik ook even een kijkje gaan nemen en heb wat foto’s gemaakt tijdens het trainen… Hier is het verhaal van Anke en Vaös.

Vaös is mijn Staffordshire Bull Terriër, mijn once in a lifetime hond. Samen met Vaös sport ik erg fanatiek. De meeste mensen zullen de sporten niet kennen en kunnen er een negatief beeld over hebben. Ik hoop met dit verhaal en de foto’s deze sporten in een ander licht te zetten. 

Met Vaös ben ik eigenlijk altijd enorm actief geweest, maar afgelopen zomer heb ik zijn eerste sportartikelen besteld: een bijtkussen en een “tree-tugger” (een elastiek dat men kan verbinden aan meerdere objecten, ook wel een verplaatsbare springpole genoemd) waarmee het kussen op een voor de hond veilige manier kan worden opgehangen aan een boom, zonder deze te beschadigen. Bij het gebruiken van de springpole staat Vaös op zijn achterpoten en bijt hij in de bijtrol die aan deze tree-tugger hangt. Dit bleek een schot in de roos. Staffordshire Bull Terriërs houden van nature dingen vast en willen ook koste wat kost een bemachtigd object vasthouden. Vaös vindt het echt geweldig en je ziet ook duidelijk aan hem dat hij na een training helemaal tevreden is. Dit geeft hem een mate van tevredenheid die ik zelf niet eerder bij hem had gezien na een lange wandeling. We zijn dit blijven doen totdat we Marijke leerden kennen. Zij heeft ons echt geïntroduceerd in de sporten. 

Marijke stuurde ons een berichtje via Instagram, met de mededeling dat ze iets heel leuks ging delen dat echt iets voor ons zou zijn. Je begrijpt wel dat mijn interesse daarmee gewekt werd en het in mijn beleving enorm lang duurde voordat de genoemde informatie met me gedeeld werd. De post die ze deelde op Instagram ging over de Stafford Olympics Challenge Days. Dit was een nieuw concept binnen de Stafford Olympics, georganiseerd door Staffordshire Bull Terriër fokker Marco de Kruijk, om de sportdisciplines toegankelijk te maken voor beginners. Uiteraard kan iedere hondeneigenaar deze sporten beoefenen, maar de drempel om te beginnen ligt lager wanneer er de gelegenheid is samen te oefenen en een uitdaging om te winnen aan te gaan. Verdeeld over 5 dagen dit jaar worden 10 verschillende sportdisciplines uitgevoerd, twee disciplines op een dag. De eerste Challenge Day is mij en Vaös ontzettend goed bevallen. 

A-Frame en High Jump stonden op het programma. Het A-Frame is een houten object dat, zoals de naam al doet vermoeden, in de vorm van een A staat opgesteld. Het oppervlak van dit frame, waar de hond zich over beweegt, is bedekt met stevig tapijt, om de hond grip te geven. Deze sport is in Engeland ontworpen om de hond in een zo kort mogelijke tijd volledig uit te putten. Het is de bedoeling dat je de hond in 1 minuut tijd zo vaak mogelijk met zijn of haar voorpoten op de grond aan de andere kant van het frame krijgt. Bij dit onderdeel is de samenwerking tussen hond en handler dus ontzettend belangrijk. Vaös vindt dit een mega leuk onderdeel, omdat we dit samen doen. Het is echt een hond die ontzettend graag voor mij werkt. Op de Challenge Day hadden we een score van 28 en thuis zijn we verder gaan oefenen. Ik heb nu een eigen A-Frame en eens in de twee weken oefenen we. Nu zit Vaös gemiddeld op zo’n 32 herhalingen, dus dat is al een flinke verbetering. 

High Jump, het volgende onderdeel, is een ander verhaal. Vaös is dol op de bijtrol en met dol bedoel ik DOL. Het springen naar de bijtrol, vastbijten en blijven hangen waren voor hem nog niet vertrouwd. Bij dit onderdeel is het de bedoeling dat de hond omhoog springt naar een bijtrol die op 4.1 keer zijn schofthoogte hangt, deze vast te grijpen en minimaal 3 seconden blijven hangen. Voor Vaos was het blijven hangen een tikkeltje te ver. Die drempel was best hoog en we hebben lang moeten werken om daar overheen te komen. We konden thuis al een beetje oefenen, door onze tree-tugger hoger te hangen dan hij normaliter gewend is. Tijdens de Challenge Day sprong hij een keer 1,30m en bleef hij net lang genoeg hangen. Ik was natuurlijk heel blij natuurlijk, maar ik wist dat dit een toevalstreffer was. We zijn thuis blijven oefenen en na heel veel succesvolle ervaringen hebben we zijn vertrouwen zo ver opgebouwd dat Vaös het nu durft. Ik ben ontzettend trots omdat dit een gigantische stap is voor hem. Het was geen kwestie van niet willen, maar hij vond het erg spannend. Nu biedt het hem juist een ontzettend goed gevoel, doordat hij een kleine angst heeft overwonnen. Nu hij durft te blijven hangen, kunnen we langzamerhand met kleine stapjes richting het sportdiscipline Hang Time gaan werken, onderdeel gaat het erom dat een hond zo lang mogelijk aan de bijtrol blijft hangen. 

Helaas kon de tweede challenge day niet doorgaan in verband met het coronavirus, maar wij trainen thuis gewoon verder. Een van de andere dingen die Vaös geweldig vindt is de flirtpole. De flirtpole is een lange stok met een touw eraan, waaraan men een lichtgewicht speelgoedje hangt. Ik gebruik simpelweg een longeerzweep, met aan het einde een klein plastic zakje geknoopt, zoals een boterhamzakje of een poepzakje. Het knisperende geluid trekt aandacht van de hond en geeft hem of haar het verlangen het na te jagen. Dit is een item dat je dus heel gemakkelijk thuis kunt maken. Met de flirtpole kun je de conditie van je hond trainen, maar ook het reactievermogen van de hond wordt op scherp gezet. De gemiddelde flirtpole sessie duurt bij ons 10 tot 11 minuten. Dit doen wij omdat Vaös tijdens een ander conditie onderdeel, de Trackmill, gedurende 10 minuten heen en weer moet rennen. Om hem optimaal voor te bereiden kies ik er zeker in een voorbereidende fase voor om sessies met de flirtpole van 11 minuten te laten duren. Tussendoor laat ik Vaös de flirtpole regelmatig vangen om de motivatie hoog te houden. Hij loopt dan zo trots als een pauw met een poepzakje in zijn bek rond, dat is heerlijk om te zien.

Als je een flirtpole hebt kun je ook heel gemakkelijk het sprinten gaan oefenen. Als ik dit oefen laat ik Vaös wachten en loop ik met de flirtpole tot op ong 50m afstand. Vervolgens klapper ik een aantal keren met de flirtpole en zet hij een sprint in. Hij vindt ook dit heel leuk en dit biedt een simpele manier om toch voor te bereiden op een onderdeel dat op competities met dure apparatuur uitgevoerd wordt. Op competities voeren we drie versies van dit onderdeel uit: 50 meter sprint, 100 meter sprint en 50 meter drag pull (sprinten terwijl de hond een gewicht vooruit trekt, aan een goed passend tuig).

Tug-of-War is een onderdeel waar heel veel mensen een negatieve mening over hebben. Tijdens dit onderdeel laten we twee honden tegen elkaar een wedstrijdje ‘trekken’ aan een eigen bijtrol. Beide honden zitten met een goed passend tuig vast aan een ketting, zodat de honden nooit bij elkaar in de buurt kunnen komen. Tussen de bijtrollen zit een verend item, zodat de nekken van de honden geen klappen hoeven op te vangen. Elke bijtrol zit met een paniekhaak aan deze veer, zodat de bijtrollen met gemak kunnen worden losgeklikt en we de honden kunnen laten ‘winnen’. Zoals je leest gaan we zorgvuldig te werk en staat veiligheid voorop. Ik heb gelukkig twee honden van ongeveer hetzelfde gewicht en kan dit dus ook thuis oefenen. Beide honden vinden het prachtig. Je ziet het doorzettingsvermogen en de wil om koste wat kost te winnen. Na ongeveer een minuut of 16 moet ik het overnemen van onze andere stafford Dré, omdat hij dan te moe wordt. Ik neem het van hem over, omdat Vaös met gemak veel langer kan (en wil!) en ik dit dus ook graag wil trainen. Uiteraard laat ik hem aan het einde winnen, hij krijgt de bijtrol als beloning, ik neem hem de bijtrol natuurlijk niet direct af. Ik beloon beide honden uitbundig. Je wilt namelijk natuurlijk, dat ze het leuk blijven vinden en dat ze er vertrouwen in krijgen dat ze na hard werken de beloning krijgen die ze zo graag willen.

Er zijn twee onderdelen die wij nog niet hebben beoefend. Hierover kan ik mijn ervaringen dus nog niet delen. Het gaat hier om Long Jump, verspringen, en 10 mijl rennen, ofwel 16 kilometer naast/voor de fiets. Het fietsen oefenen we thuis wel, maar een afstand verder dan 5 mijl hebben we nog niet afgelegd. 

Vaös vindt het allemaal fantastisch om te doen. Tijdens sportdagen wordt ontzettend veel aandacht besteed de veiligheid en het welzijn van de honden. Uiteindelijk gaat het erom dat je plezier hebt met je hond en de hond ook echt plezier heeft in wat hij of zij doet. Staffordshire Bull Terriërs bezitten een enorme drive en sterk doorzettingsvermogen. In deze sporten kunnen ze deze op een veilige en zeer gevarieerde manier uiten. Hierdoor zijn de honden tevreden en komen dus niet in problemen die vaak veroorzaakt worden door frustratie uit opgekropte energie (gecombineerd met een onverantwoordelijke eigenaar), wat zonder voldoende beweging en verrijking met honden van dit kaliber wel kan gebeuren. Ik vind het jammer dat er een negatief beeld bestaat over deze sporten. Waarschijnlijk komt dit voort uit het gebrek aan kennis van dit ras en van de sportdisciplines die ik beoefen, want wij genieten met volle teugen van alles wat we samen doen. Als meer mensen dit zien, hopen we dan ook dat het beeld verandert!