Mantrail challenges

Een van de leukste dingen om met je hond te doen is toch wel mantrailen. Althans dat vinden Chica en ik. Een tijdje geleden schreef ik er al een stukje over.

Naast de verschillende soorten speurlessen die we bij Hondenschool De Vagebond kunnen volgen, heeft deze hondenschool ook nog eens iets uitzonderlijk leuks bedacht voor de speurders: de Mantrail Challenges.

De Mantrail Challenges is een zeer leerzame wedstrijd waarbij in teams van 3 speurhonden met hun handlers speur-cases worden opgelost. De speur-instructeurs van De Vagebond hebben het afgelopen jaar 6 speur-‘challenges’ bedacht die de teams moesten oplossen. Zo moesten vermiste personen, slachtoffers, daders en voorwerpen gezocht worden. Het waren real life scenario’s en wij speurders waanden ons in een echte crimi.

Binnen een zestal maanden moesten de teams alle challenges oplossen. En in juni was het eindelijk zover, alle teams hadden de 6 cases opgelost, alle punten werden opgeteld en één team kwam als winnaar uit de bus. Met dit winnende team ben ik een avondje op pad gegaan voor een fotoshoot en natuurlijk vroeg ik naar hun ervaringen met deze Mantrail Challenges.

Het winnende ‘Team 7′ bestaat uit Djingo de oud duitse herdershond, Enzo de dobermann en Vos de bordercollie. De speurervaring van de 3 honden is redelijk verschillend. Zo speurt Djingo al 5 jaar, Vos 3 jaar en Enzo speurt sinds 1,5 jaar. Ook heeft iedere hond zijn eigen talent. De ene hond is een kei in mantrailen, de andere hond is super in building search en weer andere honden hebben een neus voor detectie. 

Djingo bijvoorbeeld is een kei in het zelfstandig uitwerken van een spoor. Zolang de lijn strak staat zit ie op het spoor. En als hij op het spoor zit, nou dan moet handler Peter behoorlijk zijn best doen om Djingo bij te houden. Enzo is vooral goed in rural trailen en detectie. Vos heeft niet echt een specialisatie. Maar als hij het spoor heeft dan is zijn neus aan de grond. Bij veel wind zie je de neus wel eens de lucht in gaan. 

Tijdens de reguliere speurlessen werk je alleen met jouw hond en krijg je aanwijzingen van de instructeur, maar bij de MTC werk je in een team met andere handlers en honden en moet je goed met elkaar kunnen samenwerken. De instructeur houdt zijn mond dus je bent echt aangewezen op elkaar als team.

Dat de instructeur geen aanwijzingen geeft werd door de teamleden als een zeer positieve uitdaging ervaren. “Het geeft je zelf een boost om de opdracht samen met de anderen zelf geheel tot een goed resultaat te brengen”.

Die onderlinge samenwerking zat in team 7 overigens wel goed. Alles liep daar erg soepel en goed doordacht. Antoine, de handler van Vos, legt uit dat het vooral belangrijk is om goed te luisteren naar de opdracht en dan samen een plan te maken hoe je dingen gaat aanpakken en wie als eerste, tweede, derde of samen start. Ook belangrijk is het om een hond achter de hand te houden voor het geval de andere honden helemaal uitgeput zijn. Anderhalf uur speuren houdt geen enkele hond vol. 

De communicatie bij teamwork is van cruciaal belang, je moeten tijdens het trailen elkaar op de hoogte houden van waar je bent en wat je ziet. Hiervoor wordt gebruik gemaakt van portofoons. Het communiceren met die portofoons was in het begin best wel een uitdaging. Maar gezien het resultaat van dit team is dat helemaal goed gekomen.

Niet alleen de handlers moeten samenwerken, ook de honden natuurlijk. Niet alle honden kunnen goed met elkaar opschieten. Maar in team 7 was dat absoluut geen issue, het bleek zowiezo dat als de honden aan het werk zijn, ze niet eens oog hebben voor andere honden, zo gefocust zijn ze op hun taak. Dat die focus zo sterk is bij het speuren, daar kan Marie Louise wel over meepraten. Haar Enzo bijvoorbeeld is een echt blij ei als hij kinderen ziet. Maar bij de challenge waarbij kinderen gezocht moesten worden, zag je daar helemaal niets van, zo geconcentreerd was hij met zijn speurtaak.

Over de verschillende challenges is het hele team lovend, heel mooi en goed opgezet! Antoine blikt terug op een challenge waar hij zelf zonder hond meeliep met zijn teamgenoten. Door van een afstandje mee te kijken vielen hem dingen op die de handlers niet zagen en dankzij zijn observaties kon de case goed opgelost worden. Zo zie je maar dat het vooral om samenwerking draait bij deze mantrail challenge.

Ook aan de instructeurs stelde ik een paar vragen, voor een kleine blik achter de schermen. Ik vroeg hoe ze überhaupt op het idee waren gekomen van deze Challenges.  Jo, de eigenaar van De Vagebond, legt uit dat het idee van een Mantrail Challenge gegroeid is in het hoofd van instructeur Marcel H. na het succes van het eerste Mantrail Weekend in 2018, dat georganiseerd werd in en rondom het scouting gebouw van Beek. Tijdens brainstormsessies met de andere instructeurs, Marcel de G. en Mark, werd de competitie al snel omgedoopt in Challenges. En zo werden de ManTrailChallenges, oftewel de MTC een feit.

In nog enkele vervolgsessies werden de challenges verder verfijnd en werden er nog wat leuke elementen toegevoegd en voila….. de opdrachten waren klaar. Maar waar halen de instructeurs hun inspiratie nou vandaan? Blijkt dat deze mannen regelmatig naar crimi series als CSI kijken. Geen wonder dus dat de speurteams zich bij elke challenge in een crimi wanen.

Van deze MTC leren niet alleen de teams veel, ook de instructeurs leren van deze challenges, namelijk welke zaken worden opgepakt en hoe organiseert een team dit. Ze vragen zich af hoe zij het zelf zouden doen. Ook leren ze van de teams omdat ze denken “verhip dat is een goede, hadden wij niet eens aan gedacht”. Die creativiteit werkt 2 kanten op. 

De MTC is geen normale les waar de instructeurs bovenop de trail zitten en bezig zijn met het coachen van de combi. Er is enkel sprake van observatie. En wat wordt er allemaal geobserveerd! Bij de instructeurs valt soms de mond open van verbazing, of ze moeten op hun tong bijten om niks te verklappen en ik denk dat ze ook geregeld hun lach moeten inhouden. Als ik ze vraag naar een leuke, bijzondere anekdote dat is het te moeilijk om dit te beperken tot één, het zijn er ontelbaar veel. Opmerkingen zoals: “echt, zit ie in het plafond????” Of “Nee, kan niet, er kan toch geen hond over het hek”, of een building search doen terwijl bekend was dat de runner niet in het gebouw was.

Een van de mooiste momenten is toch wel de challenge waarbij een kind onder een camouflagenet zit bij een standbeeld. Iedereen parkeert bij aankomst zijn auto een drietal meter naast dat standbeeld waar het kind onder het camouflagenet zit. Iedereen rijdt er langs, loopt er langs en merkt het kind niet eens op. Gelukkig gebruiken de honden hun neus in plaats van hun ogen en ontdekken zij het kind wel. Later blijkt dat zelfs een aantal personen niet eens het standbeeld had opgemerkt. Enerzijds een teken dat men goed op de hond let, anderzijds een teken dat wij mensen niet altijd even goed observeren.

Inmiddels is MTC1 een voldongen feit en start in september MTC2. Het instructeurs team heeft van die eerste MTC heel veel geleerd, dus MTC2 zal nog beter van opzet zijn. We kijken er naar uit!

Hebben jullie nog een advies voor ons? De opdrachten zullen nog uitdagender zijn dan MTC1. Vergeet de goedgevulde rugzak niet, laat het kopscenario los, communiceer als team, observeer de situatie en denk hardop!